Jak zwalczam pokusy niechęci do modlitwy.

Kiedy chcę uklęknąć do modlitwy to czasem, jak na zawołanie każda rzecz wydaje się ważniejsza. Nawet gdy ten moment przezwyciężę to wraz z rozpoczęciem rozmowy z Bogiem zaczynają przypominać mi się wszystkie sprawy na CITO. Wychodzą z zakamarków, zapomniane, zakurzone teraz biją swoją pilnością. Jak tu się modlić?

Podczas jednej z takich pokus Duch św. natchnął mnie, a właściwie przypomniał, że muszę zmienić swoje podejście i myślenie. Najprościej określiłabym to tak: z modlitwy nie „wracam” DO życia i jego spraw, ale „wracam” OD życia. Oczywiście życie jest całością i wszystko się na nie składa. Niemniej to Bóg jest centrum, moja modlitwa i spotkanie jest środkiem i źródłem, daje mi siłę, energię, i moc do życia. Żyję dzięki Niemu, mogę jeść, pracować, bawić się i to dzięki spotkaniu z Nim każda chwila staje się uświęcona a także każda czynność może stać się modlitwą.

Zdarzało mi się do modlitwy podchodzić jak do obowiązku czy zadania, które muszę wykonać w danym dniu. Rodziło to nieraz niechęć, bo kojarzyło się z pracą domową, z której będę rozliczana. A przecież to spotkanie z Ojcem, nie muszę być ubrana na galowo, ani wypaść wzorowo, bo Bóg wie, jak słabym stworzeniem jestem. To moje życie powinno się kręcić wokół Boga, a nie Bóg wokół moich małych, a niby tak istotnych spraw…

Przedstawiłabym to także jako słońce i Jego promienie. Bóg jako słońce, okrąg, a promienie, są tym wszystkim, co od Niego wychodzi i idzie dalej – moja rodzina, znajomi, praca, zdrowie, wszyscy inni ludzie, przyroda, cały świat. Jesteśmy z Nim złączeni i od Niego czerpiemy radość, energię, miłość…

Tak jak ciało potrzebuje powietrza i jedzenia, tak dusza oddycha Bogiem. Modlitwa to taka dzienna dawka tlenu, oczyszczenia nawet jeśli nie jest to od razu odczuwalne…Tak jak nie widzimy powietrza, a nie da się bez niego żyć…